Zoals Bob aangaf hebben we vanaf Cat Ba in totaal 15 uur moeten reizen om uiteindelijk in Sapa terecht te komen, een gebied in Noord-Vietnam dat grenst aan China.

Vanuit Nederland had ik me al verdiept in de organisatie ‘’Sapa sisters’’. Het mooie van deze organisatie is dat de locals een eerlijk salaris krijgt voor de trekkings die zij organiseren. En dit geeft de kans aan deze vrouwen om onafhankelijk te zijn. De keuze was voor ons dus al snel gemaakt.

Om 9 uur werden we opgehaald door Ghai, onze gids gekleed in traditionele kleding. Ze vroeg ons ‘Do you want the easy trekking or the hard trekking’, wij zeiden natuurlijk zonder enige twijfel ‘’the hard trekking’’! Dit betekende dat we de eerste dag 15 km zouden lopen, en de 2^e dag 7 km, eitje dachten wij

We gingen direct van start met een afdaling, het was modderig en glad dus het was aanpoten om niet meteen te vallen. Na een half uur afdalen, gingen we uiteraard weer stijl omhoog en we begonnen ons te beseffen wat de “hard trekking” inhield. We liepen dwars door de rijstvelden en terwijl we in de verte een stroom toeristen voorbij zagen lopen op de verharde wegen, liepen wij over rijstterrassen langs boerderijtjes. Door de velen regen die de afgelopen dagen was gevallen zakte we af en toe tot aan onze enkels weg in de modder. Op een gegeven moment werd het erg glad en wilde ik door middel van een grote sprong dit gladde gedeelte overslaan…. Nou dat bleek een domme kamikaze aktie…. Ik gleed bij landing weg en klapte direct door mijn knietjes…..Direct een goede check voor mijn kruisbandjes, nou die functioneren gelukkig nog steeds naar behoren ;) Ook maakte Bob een flinke val waarbij hij de keuze had of op de camera te vallen, of met zijn knieën op de keien in de rivier… Onze Columbus 2.0 koos natuurlijk voor zijn knieën. (en we waren pas een uurtje onderweg J)

Tijdens de tocht vertelde Ghai veel over de Vietnamese cultuur en haar eigen familie welke deel uitmaken van de black hhmong gemeenschap. Ze is in de jungle opgegroeid en heeft nooit op school gezeten omdat de school te ver lopen was, via toeristen heeft ze Engels kunnen leren en is zo bij de Sapa sisters terecht gekomen. Ghai woont sinds ze getrouwd is bij haar schoonfamilie, het is de traditie in Vietnam dat de jongste aangetrouwde schoonzus verplicht is te koken voor de gehele schoonfamilie (Nou als dat in Nederland een traditie was geweest dan waren de van Hestjes er bekaaid vanaf gekomen ;)).

Elke dag staat ze om 4 uur op en kookt ze voor de hele familie, om daarna haar 2 kinderen te voeden. Na dit ochtendritueel vertrekt ze richting Sapa om de toeristen op te halen voor de trekking. Dag in… dag uit….. Dit doet je dan wel even stilstaan bij het feit hoe goed wij het hebben in Nederland.

Ghai vertelde dat haar oudste zus op haar 12^e is getrouwd en op haar 13^e haar eerste kind kreeg…. Heftig….Maar in deze cultuur is dat heel normaal. Misschien heeft het te maken met het feit dat als je een kind krijgt terwijl je nog niet getrouwd bent, je door je eigen ouders daarna vermoord werd en je kindje verkocht…….Wat een andere wereld…..Deze verhalen hebben veel indruk op ons gemaakt.

Uiteindelijk na 7 uur wandelen door de meest mooie landschappen die je je maar kan voorstellen, liepen we door het dorpje waar we die nacht zouden verblijven. Bij binnenkomst liggen aan de zijkant van de straten alle beesten in kooien welke diezelfde avond nog zouden worden geslacht. Het overige vee zie je nog vrolijk rond lopen… het is een naar gezicht… Ook de meeste honden worden hier opgegeten, omdat je volgens hun geloof hier sterker van wordt. Tenzij de hond blaft en waaks is… Dan blijft hij bij de familie als waakhond… Tja… het is de cultuur en deze mensen eten alles wat kan lopen, maar toch had ik alle puppies het liefst in mijn backpack meegenomen.

Eenmaal bij ons gastgezin aangekomen bleek daar nog een stelletje uit Nieuw Zeeland te slapen. Nadat we onze spullen hadden afgegooid hebben we nog samen een rondje door het dorp gelopen en gezellig wat gekletst toen ik plotseling tot mijn schrik zag dat de buurman zijn varken wilde slachten, met drie man hielden ze het beestje in bedwang en het schreeuwde echt alles bij elkaar…. Dat geluid ging door merg en been…. Tranen in mijn ogen….Iets wat bij het dagelijkse leven van deze mensen hoort. Als ik mezelf dan afvraag wat nu beter is….. een aantal kiloknallers in de vriezer of dat je zelf je vee slacht waarbij het vee tenminste nog wel vrij heeft kunnen rondlopen….dan kan ik gelukkig deze nare ervaring voor mezelf wat beter relativeren. Na dit slachttafereel zijn we terug naar het gastgezin gegaan. Een bak met houtskool werd aangestoken en hier zijn we vervolgens met onze Nieuw-Zeelandse vrienden onder het genot van een biertje omheen gaan zitten.

.

In de avond had het gezin uitgebreid gekookt, allerlei verschillende bakjes met eten en natuurlijk veel te veel. De man des huizes verdiende geld d.m.v. het brouwen van rijstewijn met een alcoholpercentage van 45% en schonk voor ons allemaal een glaasje in. Met z’n allen riepen we YO (vietnamees voor proost) en uit beleefdheid gooide we het glaasje achterover Maar tjeezzz…. Echt veel te sterk!! Zodra onze glazen leeg waren werden we uiteraard direct getrakteerd op nog een glaasje… J. De dames haakte al snel af en dat werd geaccepteerd… de heren moesten van de gastheer nog even door! Alles bij elkaar was het een bijzondere en mooie avond…die ons nog lang bijblijft.

Er werd gewaarschuwd om na 8 uur niet meer naar buiten te gaan in verband met de “Crazy dogs” (soort wolf) Gelukkig heeft het gastgezin een hond die alarm slaat zodra deze crazy dogs in de buurt zijn dus zolang we binnen bleven moest het goed komen. Het was een pittig nachtje met een dun matrasje op harde planken maar in de ochtend stond alweer netjes ons ontbijtje klaar. Tijdens het ontbijt werd er nog even voor onze neus een vis gevangen die het gastgezin als lunch ging opeten maar wij gingen alweer op pad.

Mijn hele lichaam deed pijn…. Het voelde alsof ik een wedstrijd had gehandbald en daarna nog 10 km was gaan hardlopen…. Ghai vroeg weer, of we de moeilijke of makkelijke route wilde…. Bob en ik konden het beiden niet over ons hart verkrijgen om als 2 chickens achter de rest van de toeristen aan te lopen en te kiezen voor de makkelijke route. Het is nu eenmaal zo dat als je de betere uitzichten wilt zien je de bergen moet opklimmen dus kozen we wederom voor de moeilijke route. Onder het motto niet zeiken maar doorlopen begonnen we met frisse moed aan de 2^de dag van onze trekking. Omdat de modder slecht droogt in de jungle kregen we een bamboe stok mee, voor enigszins wat houvast… Als echt doorgewinterde pelgrims zijn we op pad gegaan ;) Het was wederom pittig maar het was het echt allemaal waard!

Al met al een erg bijzondere beleving…. Wat een respect voor deze hardwerkende vrouwen… We beseffen ons alsmaar meer hoe bijzonder onze reis is en wat een geluk we hebben dat we dit allemaal mogen meemaken. De gemiddelde Vietnamees komt nooit verder dan hun eigen stad of dorp en wij hebben de afgelopen 24 dagen heel Vietnam doorkruist.

We zijn vannacht aangekomen in Hanoi, na een helse treinrit waar we geen oog hebben kunnen dichtdoen…. Nu lekker de beentjes omhoog en uitrusten! Wellicht morgen even een masseur opzoeken ;).We blijven hier een paar nachtjes en dan vertrekken we richting Laos.

Wij zitten nog steeds goed op schema en het reizen gaat ons goed af. Momenteel hebben we ruim 2600 km afgelegd in een kleine 4 weken. Het bloggen is voor ons een ideaal middel om iedereen op de hoogte te houden van onze reis en voor ons werkt het als een soort dagboek. In de verloren uurtjes eventjes de dingen die we meemaken op een rijtje zetten.

Wij willen iedereen hele fijne feestdagen toewensen, juist rond deze feestdagen missen we natuurlijk de gezelligheid van onze familie en vrienden! Wij drinken vanavond een lekker Tiger biertje op jullie ! XXX